‘Edip Cansever, artık bir kültür kodu. Bu nedenle önermelerden sıyrılarak

değerlendirilemez mi? Ortalama görüşün, bir şairin arayışlarını, adı konmamış

buluşlarını, dilsel kurgusunu, ideolojik bir suçun kanıtı olarak gündemde tutması; Edip

Cansever’ in bir kültür kodu olmasını elbette engellemez. Edip Cansever’ i

değerlendirmeye sıra geldiğinde, İkinci Yeni şiiri çemberi içerisinde bir ucundan

sokulup bir başka noktadan çıkartılması, ortalama görüşün yöntemiyle örtüşen,

nesnellikten uzak, bir sekter tavrıdır. Genel bir yaklaşım olduğu düşünülürse, bu tavrın

şairi boşluğa bırakmayı amaçladığı görülebilir.

Şimdi Edip Cansever’ in şiir serüveninde İkinci Yeni dönemi diye bir bölüm ayırmak

mekanik bir yaklaşım olur. Bu tutum, başlangıcında neyse ne de, sonrasında da köksüz

olduğu yargısına vardırır kişiyi. Geleneksel bağlamda bu doğru olsa bile şairin kendi

gövdesinde saldığı kökleri görmezden gelmek, kurulan bir şiir fırtınasını kavrayamamak

demektir. Bu da, şiirin Orta Çağ’ daki deliler gemisine bindirilip sürgüne

gönderilmesinden başka bir şey değildir.

Bu çıkmazda beliren yanlışlığı aşmak, Edip Cansever’ in aynasını ne zaman

oluşturduğuna bakmakla gerçekleştirilebilir. Sanıyorum, bu gerçekleştirildiğinde ancak,

Edip Cansever’ in aynasından yansıyan şiir algılanabilecek, boyutları anlaşılabilecektir.

Yoksa Edip Cansever’ le buluştuğu için sevinen Türkçe’ nin sevincini anlamak

olanaksızlaşacaktır. Oysa kavranılması gereken budur. Çünkü dönüştürücü olan budur.”